Örneğin kutlanmaya değer resmi veya özel günlerde tüm siyasi parti ve STK’lar bu günleri halk ile birlikte kutlamak için çeşitli törenler düzenlerler. Bu törenlerin tüm fiziki yükünü kalbi kötülükten beri, isar sahibi, beklentisiz gönül insanları sırtlar ve bu insanlar hayırda yarışırlar. Kameranın kadrajına sığmak için yarışanlar ise isminden değerli sıfat ve makam sahibi olanlardır. Daha doğrusu ismini makama, mevkiye ezdirenlerdir. Alkışı onlar alır, kalkışları da zenginliklerinden ödün vermeyecek şekilde olur. Bu şakşak bağımlıları pistten ayrılınca meydan asıl sahiplerine kalır. Şakşak bağımlılığı ülkemizin politik tecrübesizliğinden kaynaklı olarak geçmiş yıllardan kalma bir alışkanlık hastalığıdır. O dönemlerde halk ile devlet ayda yılda biraraya gelebiliyordu ve her buluşmada bir gövde gösterisi ihtiyacı vardı. İletişim araçları geliştikçe bu buluşmalar bitmedi ama halk televizyon karşısında izlemeye başladı.

Günümüze geldiğimizde ise sosyal medya iletişim araçları ile anlık her şeyden haberdar olabilme şansımız olduğu için bu törenler “Körler, sağırlar birbirini ağırlar.” atasözünü tam olarak yansıtan organizasyonlara döndü.

Dr. A.K. PRADEEP ‘’ Yeniliği tanıma, bütün insanların paylaştığı, genetik temelli bir hayatta kalma aracıdır. Beyinlerimiz, akıllı ve yeni bir şey, dikkat çeken bir şey, leziz görünen bir şey aramak için eğitilmiştir’’ der.

Bu samimiyetten yoksun hareketlerin silsilesi ile oluşan dalgalar, yakın zamanda tsunami etkisiyle geride bırakamadıklarıyla gelecek hayalleri kuranların koltuklarını alıp götüreceği de aşikar.

Uzun lafı kısası,

David Steindl dediği gibi ‘’Gözler sadece ışığı görür, kulaklar sadece sesi duyar ama dinleyen bir kalp anlamı idrak eder’’